Το σερβίρισμα του κρασιού
Το κρασί είναι ένα ξεχωριστό προϊόν. Δεν... κατασκευάζεται• παράγεται, με όλη τη φροντίδα του αμπελουργού και του οινοποιού και μεταφέρει σύμβολα ιστορίας, παράδοσης και πολιτισμού, που στην περίπτωση της Ελλάδας έχουν τεράστια βαρύτητα. Ακόμα λοιπόν και για το σερβίρισμα του κρασιού υπάρχουν ορισμένοι τεχνικοί κανόνες –και παραδόσεις– που προτείνεται να ακολουθούνται, κυρίως κατά τη διάρκεια ενός γεύματος.
Απαραίτητη για το σερβίρισμα του κρασιού είναι η τήρηση των σωστών θερμοκρασιών, ανάλογα με τον τύπο –και το στυλ– του. Αναδεικνύονται έτσι καλύτερα οι αρετές του και δεν αδικείται αρωματικά και γευστικά. Σε γενικές γραμμές, οι κατάλληλες θερμοκρασίες είναι οι εξής:
• 6-8 °C για τα αφρώδη κρασιά,
• 10-12°C για τα λευκά και τα ροζέ ξηρά κρασιά (δροσερά, όχι παγωμένα),
• 12-16°C για τα ελαφριά και φρουτώδη ξηρά ερυθρά ξηρά κρασιά,
• 16-18°C για τα ξηρά ερυθρά, ταννικά κρασιά παλαίωσης και
• 8-12°C για τα περισσότερα γλυκά κρασιά (ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους).
Για να επιτευχθούν αυτές οι θερμοκρασίες, πριν από το σερβίρισμα του κρασιού, χρησιμοποιείται το φυσικό περιβάλλον (όταν κάνει κρύο), ένα δοχείο με πάγο και νερό ή το ψυγείο (συντήρηση, όχι κατάψυξη).
Το «σωστό» σερβίρισμα του κρασιού σε ένα γεύμα απαιτεί την κατάλληλη σειρά εμφάνισης, εφόσον τα κρασιά είναι περισσότερο του ενός, ανάλογα με τον τύπο και το στυλ τους και σύμφωνα με τα διαθέσιμα πιάτα. Ένας «μπούσουλας» για την ενδεχόμενη σειρά, που εγγυάται πως ένα κρασί δεν θα καλύπτει το προηγούμενο, είναι ο εξής:
• τα λευκά κρασιά πριν από τα ερυθρά (τα ροζέ ενδιάμεσα),
• τα πιο νεαρά, φρέσκα και ελαφριά κρασιά πριν από τα κρασιά παλαίωσης,
• τα πιο μαλακά κρασιά πριν από τα πιο ταννικά,
• τα πιο ξηρά πριν από τα γλυκύτερα και
• τα πιο γλυκά κατόπιν από τα λιγότερο γλυκά.
• Τα αφρώδη κρασιά ακολουθούν την προαναφερόμενη λογική, ανάλογα με το χρώμα και τη γλυκύτητα, εφόσον συνοδεύουν φαγητό, ενώ σερβίρονται και ως απεριτίφ ή στο τέλος του γεύματος, αφού συχνά πίνονται και μόνα τους.
Το ενδεδειγμένο σερβίρισμα του κρασιού υπαγορεύει τη μετάγγιση σε καράφα, για ορισμένα πλούσια και μάλλον νεαρά ερυθρά κρασιά, καθώς και για κάποια ερυθρά παλαιωμένα επί μακρόν στη φιάλη, που έχουν στερηθεί το οξυγόνο και μπορεί να έχουν σχηματίσει ίζημα (ένδειξη υγιούς παλαίωσης). Για τα πρώτα, ο αερισμός που προσφέρει η μετάγγιση μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος, καθώς θα αυξήσει την αρωματική ένταση και θα στρογγυλέψει τη γεύση τους, ενώ θα διευκολύνει να μη φτάσει το ίζημα των δεύτερων στο ποτήρι.
