Ποτήρια κρασιού
Σε γενικές γραμμές, τα ποτήρια κρασιού πρέπει να είναι διάφανα, άχρωμα και χωρίς σχέδια και σκαλίσματα, να έχουν λεπτό πόδι (κολόνα), που επιτρέπει το εύκολο πιάσιμο, χωρίς να κρύβεται η όψη του κρασιού και χωρίς να επηρεάζεται η θερμοκρασία του από αυτή του χεριού. Πρέπει επίσης να έχουν αρκετά ανοιχτό κάλυκα, σε σχήμα κλειστής τουλίπας. Ποτήρια με τέτοια χαρακτηριστικά είναι κατάλληλα για κρασί.
Ωστόσο, όσο και αν φαίνεται παράξενο, σε διαφορετικά ποτήρια κρασιού κάθε κρασί δημιουργεί διαφορετικές οσφρητικές και γευστικές εντυπώσεις, λόγω του σχήματός τους. Όταν το κρασί σερβίρεται στο ποτήρι, τα αρώματά του πλημμυρίζουν τον ελεύθερο χώρο που τους προσφέρεται εντός κάλυκα και μάλιστα ανά στρώματα (γι’ αυτόν το λόγο δεν γεμίζουμε τα ποτήρια παρά μέχρι το 1/3-1/2). Τα πιο ελαφριά αρώματα, που θυμίζουν λουλούδια και φρούτα, συγκεντρώνονται κοντά στα χείλη του ποτηριού. Τα αρώματα με φυτικές νότες μένουν στο κέντρο, ενώ τα βαριά, όπως είναι αυτά του ξύλου, κατευθύνονται χαμηλότερα. Η περιστροφή του ποτηριού εντείνει τα αρώματα, καθώς τα αναγκάζει, ως πτητικές ουσίες, να διαφύγουν του υγρού. Δεν επιτρέπει, ωστόσο, καλή ανάμειξη των διαφορετικών στρωμάτων. Γι’ αυτόν το λόγο το ίδιο κρασί σε ένα ποτήρι μπορεί να εμφανίζει πιο φρουτώδη χαρακτήρα και σε ένα άλλο, φυτικό.
Επίσης, τα διαφορετικά σχήματα που έχουν τα ποτήρια κρασιού καθορίζουν τη θέση του κεφαλιού του καταναλωτή καθώς πίνει. Για παράδειγμα, τα ποτήρια με φαρδύ άνοιγμα αναγκάζουν σε σκύψιμο του κεφαλιού, σε αντίθεση με εκείνα που έχουν στενό άνοιγμα. Έτσι όμως το κρασί κατευθύνεται σε διαφορετικά σημεία της γλώσσας, ερεθίζοντας τις ζώνες του γλυκού, αλμυρού, όξινου ή στυφού με διαφορετική σειρά και ένταση, αφού οι ζώνες αυτές καταλαμβάνουν σε κάποιο βαθμό διαφορετική θέση πάνω στη γλώσσα. Σε αυτό το πλαίσιο, ειδικοί σχεδιάζουν το βέλτιστο σχήμα ποτηριού για κάθε περίπτωση, στηριζόμενοι κυρίως στην ποικιλία αμπέλου, η οποία καθορίζει δραστικά το αρωματικό και το γευστικό προφίλ του κρασιού.
