Συνδυασμοί κρασιού - φαγητού
Το κρασί εισήλθε στο χώρο της γαστρονομίας στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Τα πρώτα δειλά βήματα έγιναν στις αρχές του 20ου αιώνα και δημοσιεύτηκαν στον οδηγό Escoffier «Aide-memoire culinaire». Από το 1931, συνδυασμοί κρασιού-φαγητού άρχισαν να προτείνονται από τον περίφημο οδηγό εστιατορίων της Michelin. Η πρώτη όμως συστηματική προσέγγιση του θέματος εμφανίστηκε το 1939 από τον Πιερ Ντριέ (Pierre Andrieu) και μόλις το 1950 ο Κουρνόνσκι (Curnonski), πρίγκιπας της γαλλικής γαστρονομίας, δημοσίευσε τους «κανόνες» του για αρμονικούς συνδυασμούς κρασιού-φαγητού, στο έργο του «Bons plats et bons vins».
Σήμερα, οι συνδυασμοί κρασιού-φαγητού διχάζουν τους ειδήμονες του χώρου. Κάποιοι θεωρούν ότι όσο πιο καλό είναι το κρασί, τόσο μεγαλύτερη απλότητα απαιτεί από το έδεσμα-συνοδό του, ενώ άλλοι επιμένουν ότι η πολυπλοκότητα ενός εξαιρετικού κρασιού απαιτεί ταυτοσημία στην αρμονία, γι’ αυτό και συμβουλεύουν, το καλύτερο κρασί να κρατιέται για το «σοβαρότερο» έδεσμα ενός τραπεζιού.
Όπως λέμε όμως και στην Ελλάδα... «περί ορέξεως ουδείς λόγος!». Παρότι λοιπόν οι εμπειροτεχνικοί, κάποτε επιστημονικοί και σίγουρα πολυδουλεμένοι «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητού ισχύουν και μπορούν να αποτελούν εγγύηση, κανείς δεν αποκλείει το δικαίωμα σε κανέναν να επιλέγει ό,τι θέλει με ό,τι του αρέσει. Επιβάλεται λοιπόν απόλυτος σεβασμός στην προσωπική γεύση και το γούστο του καθενός, που διαμορφώνουν τις επιλογές του και διαμορφώνονται μέσω καταγωγής, μόρφωσης, κουλτούρας, συναναστροφών, οικονομικής κατάστασης κ.ά. και βέβαια από τη διάθεση της στιγμής.
