Δοκιμή κρασιού
Δοκιμάζει συνήθως κάποιος το κρασί για να δει εάν του αρέσει. Ακούγεται απλό και μπορεί να είναι, όταν όμως και οι απαιτήσεις παραμένουν σε ανάλογο επίπεδο απλότητας: σε αυτό του προσωπικού γούστου, ανεξαρτήτως μάλιστα του βαθμού καλλιέργειάς του. Γιατί αν πρόκειται για ένα καλλιεργημένο οινικά γούστο, κάθε δοκιμή κρασιού γίνεται αναπόφευκτα και εκτίμηση του δοκιμαζόμενου προϊόντος, χωρίς αυτή να χάνει καθόλου την ηδονιστική πλευρά της απόλαυσης. Αντίθετα μάλιστα, η απόλαυση τότε πολλαπλασιάζεται.
Οι δοκιμές κρασιού, αν και χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, στις ηδονιστικές και στις τεχνικές (όπου το κρασί φτύνεται, δεν καταπίνεται, για τη διατήρηση της διαύγειας, στο πλαίσιο μεγάλου συνήθως αριθμού κρασιών προς δοκιμήν). Τα όρια μεταξύ αυτών των δύο δοκιμών είναι συγκεχυμένα. Πιο απλά, υπάρχει σημαντικό πεδίο αλληλοκάλυψης των δύο αυτών κατηγοριών. Είναι γεγονός πως ηδονή από την απόλαυση της δοκιμής ενός κρασιού μπορεί να νιώσει ο οποιοσδήποτε, χωρίς να έχει απαραίτητα ιδιαίτερες γνώσεις. Αυτός όμως που γνωρίζει τα βασικά βήματα της δοκιμής κρασιού, χωρίς απαραίτητα να είναι επαγγελματίας ή να εφαρμόζει τους κανόνες μιας τεχνικής δοκιμής κρασιού, για την αξιολόγησή του, είναι σίγουρο πως μπορεί να πάρει πολύ περισσότερα από αυτήν. Άλλωστε, το κρασί είναι ένα πολύ σύνθετο ποτό, που περιέχει κατά μέσο όρο 600 περίπου ενώσεις, υπεύθυνες για το χρώμα, το άρωμα και τη γεύση του. Οι ενώσεις αυτές συνδυάζονται με ένα μοναδικό κάθε φορά τρόπο, που αντανακλά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα κάθε οίνου, ο οποίος γίνεται αντιληπτός μέσω της δοκιμής κρασιού. Οι αισθήσεις που συμμετέχουν κυρίως στη δοκιμή αυτή είναι η όραση, η όσφρηση και η γεύση (έμμεσα και η εντός στόματος αφή), με αποτέλεσμα όλη η διαδικασία να βασίζεται στις εξής τρεις εξετάσεις:
• Την οπτική, που αφορά την όψη του κρασιού.
• Την οσφρητική, που αφορά το άρωμα του κρασιού.
• Τη γευστική, που αφορά τη γεύση και την υφή του κρασιού.
