Καινοτομίες αμπελουργίας
Πριν από δεκαετίες, το έδαφος ήταν ένας «άγνωστος» στην εξίσωση των ελληνικών κρασιών. Όμως, εδώ και αρκετά χρόνια, η σημασία του αζώτου, του καλίου, του ασβεστίου και των άλλων συστατικών του εδάφους, για τη σωστή λειτουργία των φυτών, έχει μελετηθεί και κατανοηθεί και συνεχίζει να ερευνάται. Έτσι, με τις κατάλληλες και σε σωστές δόσεις επεμβάσεις, όταν και όπου χρειάζεται και ανάλογα και με την καλλιέργεια (συμβατική, ολοκληρωμένη, βιολογική, βιοδυναμική), το έδαφος αποτελεί πλέον έναν καμβά –άλλοτε και ένα ζωντανό οργανισμό– ικανό να αναδείξει την πολύχρωμη παλέτα των σύγχρονων κρασιών της Ελλάδας και μέσα από καινοτομίες αμπελουργίας.
Εξίσου όμως σημαντικό με το «πού θα φυτευτεί» κάτι, είναι και το «τι θα φυτευτεί». Φορείς, παραγωγοί, εργαστήρια και πανεπιστημιακά ιδρύματα κάνουν μια πολύ σημαντική δουλειά έρευνας, πάνω στον τομέα του προσδιορισμού και της επιλογής των πλέον κατάλληλων κλώνων, για πολλές γηγενείς ποικιλίες. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς έχουν ήδη βρει το δρόμο τους σε νέες φυτεύσεις, αποτελούν αιχμή του δόρατος στις καινοτομίες αμπελουργίας και υπόσχονται ότι θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τη μοναδικότητα των ελληνικών κρασιών.
Προς την ίδια κατεύθυνση δείχνουν να συμβάλλουν και οι νέοι τρόποι διαμόρφωσης πολλών αμπελώνων. Λαμβάνοντας υπόψη και τις αλλαγές των κλιματικών συνθηκών, οι γραμμικές φυτεύσεις δοκιμάζονται και όπου αποδειχθούν πιο κατάλληλες αντικαθιστούν άλλα είδη διαμόρφωσης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως καταργούνται δοκιμασμένα παραδοσιακά συστήματα (π.χ. κύπελλα, κουλούρες). Εφόσον είναι αποτελεσματικά, παραμένουν πλάι σε καινοτομίες αμπελουργίας, παντρεύοντας τες με τη μοναδική ελληνική οινική παράδοση. Παράλληλα, αυξάνεται και η πυκνότητα φύτευσης σε πολλούς ελληνικούς αμπελώνες, οδηγώντας σε χαμηλές αποδόσεις ανά πρέμνο, αναγκαία προϋπόθεση για την παραγωγή κρασιών υψηλής ποιότητας.
