Σύγχρονη οινοπαραγωγή ανθρώπινης κλίμακας

HarvestClose1

Η ελληνική οινική παραγωγή σήμερα, αν και συνεχίζει μια μακρόχρονη παράδοση αιώνων στην τέχνη της οινοποίησης, χρησιμοποιεί σύγχρονες οινολογικές, οινοποιητικές και τεχνολογικές μεθόδους. Αξιοποιείται έτσι, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τόσο η μοναδικότητα των γηγενών ποικιλιών του ελληνικού αμπελώνα, όσο και η εμπειρία και η επιστημονική γνώση των ανθρώπων, που μοχθούν για να δημιουργήσουν τα σύγχρονα ελληνικά κρασιά. Είναι οι αμπελουργοί, οι οινοποιοί, οι γεωπόνοι, οι οινολόγοι και όλοι όσοι εμπλέκονται στην παραγωγική διαδικασία του κρασιού. Τόσο αυτοί, όσο και οι τεχνικές τους, που σε μεγάλο βαθμό προκύπτουν από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας, κάνουν την ελληνική οινοπαραγωγή να αποτελεί μια σύγχρονη οινοπαραγωγή ανθρώπινης κλίμακας . Τα βασικά στοιχεία που την έχουν διαμορφώσει και στα οποία βασίζεται είναι τα εξής:

• Η πανάρχαια αμπελουργική και οινοποιητική παράδοση, συνοδευόμενη από την εμπειρία και την κληρονομιά αιώνων ιστορίας. Μια παράδοση βαθιά ριζωμένη στους σύγχρονους αμπελοκαλλιεργητές, που σκάβουν τα ίδια αμπελοτόπια που ύμνησε ο Όμηρος και ο Αριστοτέλης. Η ιστορία του αμπελιού και του κρασιού στην Ελλάδα, αν λάβουμε υπόψη όλες τις πλευρές (κοινωνικές, οικονομικές, πνευματικές, καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές), είναι η ίδια η ιστορία του ανθρωποκεντρικού ελληνικού πολιτισμού.

• Η ιδιαίτερη τοπογεωγραφία του αμπελώνα της Ελλάδας, με τις πολλές μικρές αμπελουργικές ζώνες, αποκαλούμενες χαρακτηριστικά αμπελουργικές «νησίδες», τόσο στην ηπειρωτική, όσο και στη νησιωτική χώρα, στις οποίες με την πάροδο του χρόνου έχουν αναπτυχθεί μοναδικές αμπελουργικές τεχνικές (όπως οι πεζούλες, η τέχνη του κλαδέματος, με ιδιαίτερο παράδειγμα την κουλούρα της Σαντορίνης, κ.ά.).

• Η μορφολογία και το ανάγλυφο του εδάφους, που δεν επιτρέπουν γενικά εντατικές καλλιεργητικές τεχνικές. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως είναι οι δύσβατοι ή ορεινοί αμπελώνες, δεν μπορεί να εφαρμοστεί η μηχανική καλλιέργεια (η οποία σχεδόν δεν υφίσταται στην Ελλάδα). Έτσι, παρά τις νέες τεχνολογίες, οι περισσότερες αμπελουργικές εργασίες, εξακολουθούν να γίνονται με το χέρι, με πιο χαρακτηριστικό το χειρωνακτικό τρύγο. Υπό αυτές τις συνθήκες, εξηγείται και γίνεται αντιληπτός ο μικρός όγκος παραγωγής σταφυλιού και οι χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις.

• Οι πολλές γηγενείς ποικιλίες του ελληνικού αμπελώνα, που αποτρέπουν τον εγκλωβισμό της συνολικής αμπελοοινικής παραγωγής της χώρας στη μονοτονία τριών–τεσσάρων ποικιλιών, προσφέροντας σε κάθε ανήσυχο οινόφιλο πεδίο δόξης λαμπρό, για εξερεύνηση της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας των ελληνικών κρασιών.

• Ο σχετικά μικρός γεωργικός κλήρος, που δεν επιτρέπει δημιουργία μεγάλων αμπελουργικών ιδιόκτητων εκτάσεων.

• Η δημιουργία πολλών μικρών αμπελουργικών εκμεταλλεύσεων, πολλές εκ των οποίων είναι οικογενειακές.

• Η συνεργασία των λίγων μεγάλων ιδιωτικών και συνεταιριστικών οινοποιείων με εκατοντάδες μικρούς ανεξάρτητους αμπελουργούς, που ο καθένας τους καλλιεργεί το δικό του μικρό αμπέλι, έχοντας τη δυνατότητα παραγωγής σταφυλιού υψηλής ποιότητας, το οποίο ικανοποιεί τις προδιαγραφές των οινοποιείων.

• Οι ιδιαίτερες και μοναδικές οινοποιητικές πρακτικές, που εφαρμόζονται σε πολλές περιπτώσεις, κάποιες εξ αυτών εδώ και χιλιάδες χρόνια, όπως είναι η παραγωγή της ρετσίνας και άλλων παραδοσιακών κρασιών, τα λιαστά κρασιά κ.λπ.

Όλα αυτά τα στοιχεία αποτελούν τους βασικούς λόγους για τους οποίους στη σημερινή Ελλάδα εφαρμόζεται μια σύγχρονη οινοπαραγωγή ανθρώπινης κλίμακας.