Το κρασί στο καθημερινό τραπέζι
Το κρασί στο καθημερινό τραπέζι των Ελλήνων ήταν και παραμένει ένα από τα μονίμως παρευρισκόμενα αγαθά. Ακόμα και στην Τουρκοκρατία, που ήταν απαγορευμένο από τους κατακτητές μουσουλμάνους, το κρασί δεν έλειπε από το ελληνικό τραπέζι. Αντίθετα, η καλλιέργεια του αμπελιού, η παραγωγή και η κατανάλωση κρασιού, αποτελούσαν για τους Έλληνες, συνειδητά ή όχι, πράξη αντίστασης και στιγμιαίας ελευθερίας. Στα χρόνια αυτά δημιουργήθηκε μια πολύ μεγάλη παράδοση στη δημιουργία παροιμιών, ποιημάτων και τραγουδιών για το αμπέλι και το κρασί, που διασώζονται και χρησιμοποιούνται ακόμα και στις μέρες μας.
Στη σύγχρονη εποχή, το κρασί εξακολούθησε και εξακολουθεί να αποτελεί στοιχείο της καθημερινής ζωής της ανεξάρτητης Ελλάδας. Σε όλη τη χώρα, που είναι κατά βάση αγροτική, κάθε χωριό είχε αμπελώνα και κάθε οικογένεια το δικό της μικρό αμπέλι, για την ετήσια αυτάρκεια σε κρασί. Ταυτόχρονα, παρήγαγαν και παράγονται και άλλα αμπελουργικά προϊόντα, όπως επιτραπέζια σταφύλια, τσίπουρο, ξίδι, πετιμέζι (βρασμένος μούστος με τον οποίο γίνονται γλυκά), αμπελόφυλλα, για χρήση σε φαγητά (π.χ. ντολμάδες), ενώ το ίδιο το κρασί κατείχε και κατέχει σημαντική θέση στο μαγείρεμα. Έτσι, η θέση που έχει το κρασί στο καθημερινό τραπέζι είναι πολλαπλή.
Ο λιτός τρόπος της μεσογειακής διατροφής, οι τοπικές κουζίνες, η κρητική δίαιτα, η νηστεία, σαν ανάγκη, σαν θρησκευτικό καθήκον ή σαν φιλοσοφημένος τρόπος ζωής, συνοδεύονταν πάντα στην Ελλάδα με ένα ποτήρι κρασί. Η παράδοση του κρασιού στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη. Το κρασί συνεχίζει να έχει άμεση σχέση με τους Έλληνες και να είναι παρών στην καθημερινή ζωή τους. Έτσι, το κρασί στο καθημερινό τραπέζι δεν συνοδεύει απλώς την ελληνική κουζίνα, αλλά τη ζωή των Ελλήνων και βρίσκεται στην καρδιά και στην ιστορική μνήμη τους.
