Μοναδικές αμπελουργικές πρακτικές
Η αμπελοκαλλιέργεια στην Ελλάδα οργανώθηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια και εφαρμόζεται αδιάλειπτα σε όλη τη χώρα. Με την πάροδο του χρόνου και την ιδιαιτερότητα του ελληνικού αμπελώνα, αναπτύχθηκαν μοναδικές αμπελουργικές πρακτικές. Για την καθιέρωσή τους, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν οι εξής παράγοντες:
• Η καλλιέργεια εκατοντάδων γηγενών ποικιλιών, που δεν συναντάμε σε άλλες χώρες.
• Η απομόνωση των πολλών μικρών αμπελουργικών ζωνών, σε νησιωτικές και ηπειρωτικές περιοχές.
• Το δύσβατο του εδάφους και η δυσκολία εφαρμογής αμπελουργικών πρακτικών, που επιτρέπουν ή απαιτούν μεγάλες πεδινές εκτάσεις.
Αρκετές από αυτές τις μοναδικές αμπελουργικές πρακτικές αφορούν αμπελουργικές εργασίες με το χέρι, οι οποίες συνεχίζουν να εφαρμόζονται από τους αμπελουργούς, για την παραγωγή σταφυλιού προς οινοποίηση. Οι πιο χαρακτηριστικές εξ αυτών είναι οι εξής:
• Ο χειρωνακτικός τρύγος.
• Το κλάδεμα, η κουλούρα Σαντορίνης και τα κύπελλα.
• Η καλλιέργεια σε πεζούλες.
Εκτός όμως αυτών, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν είναι απίθανο να δει κάποιος διάφορες μοναδικές αμπελουργικές πρακτικές, οι οποίες βγαίνουν πραγματικά μέσα από το χρόνο: έναν αμπελουργό να κλαδεύει το αμπέλι του φτιάχνοντας «καλάθια», κάποιον άλλο να σκάβει με τσάπες την άνυδρη γη, ένα ορεινό αμπέλι να οργώνεται με άροτρο που σέρνουν άλογα, κάποιο γαϊδουράκι να κουβαλά κοφίνια με φρεσκοτρυγημένα σταφύλια... Όλα αυτά, παράγοντας σταφύλια εξαιρετικής ποιότητας, σε μοναδικά «αρχαία» αμπελοτόπια, που, καλώς ή κακώς, η μηχανική καλλιέργεια δεν μπορεί να φτάσει ποτέ.
