Κρασιά χωρίς θειώδες;
Παρόλο που το θειώδες είναι δυνατό να αποφευχθεί σε πολλά στάδια της οινοποίησης, η παραγωγή κρασιών χωρίς θειώδες δημιουργεί συχνά μεγάλα προβλήματα (το θειώδες είναι άλλωστε απαραίτητο και χρησιμοποιείται και σε πλήθος άλλων συσκευασμένων τροφίμων και ποτών). Ακόμα δε και σε χαμηλά επίπεδα συμβάλλει σημαντικά στην εγγυημένη μακροβιότητα του κρασιού, ανάλογα βέβαια με την ποιότητα, τον τύπο και το στυλ του.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα ελλήνων οινολόγων, η χρήση θειώδους στα ελληνικά κρασιά έχει μειωθεί κατά πολύ τα τελευταία χρόνια. Οι δε έλληνες οινοπαραγωγοί που ακολουθούν εναλλακτικές πρακτικές προσπαθούν να μειώσουν όσο είναι δυνατό τις παρεμβάσεις με διοξείδιο του θείου, αν και πολλοί λίγοι είναι αυτοί που διακινδυνεύουν την παραγωγή κρασιών χωρίς θειώδες, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλο τον οινοπαραγωγικό κόσμο. Μια γνωστή πάντως τεχνική, που εφαρμόζεται τελευταία και στην Ελλάδα αφορά την αύξηση του οξειδωτικού δυναμικού του γλεύκους, οξυγονώνοντάς το διαρκώς, έτσι ώστε να εθιστεί στην παρουσία οξυγόνου, πριν καν γίνει κρασί. Στη συνέχεια, οι επεμβάσεις με SO2 είναι ελάχιστες, σχεδόν αποκλειστικά για την αντιβακτηριακή προστασία της αλκοόλης. Με ανάλογο σκοπό, άλλοι κρατούν αρκετή ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα (CO2) εγκλωβισμένη στις δεξαμενές, στα βαρέλια, αλλά και στο κρασί, το οποίο αφαιρούν λίγο πριν από την εμφιάλωση.
Όσον αφορά πάντως την ανθρώπινη φυσιολογία, υπάρχουν άτομα με δυσανεξία στο θειώδες, είναι γνωστές στην ιατρική κοινότητα οι αρνητικές επιδράσεις του στην βιταμίνη Β1, ενώ το θειώδες εικάζεται ότι καταστέλλει τη δράση των υπατικών ενζύμων, που μεταβολίζουν το αλκοόλ. Εκτός αυτών, εμπειρίες έχουν δείξει πως τα κρασιά χωρίς θειώδες ή με λιγότερο SO2 είναι πιο εύπεπτα και ευφραντικά και δίνουν την αίσθηση ότι ένας άνεμος ελευθερίας και ζωντάνιας διαπερνά το ποτήρι.
