Ιστορικοί αμπελώνες κεντρικής Ελλάδας
Οι ιστορικοί αμπελώνες κεντρικής Ελλάδας ξεκινούν βόρεια από τη Θεσσαλία, οι κάτοικοι της οποίας καλλιεργούσαν εξαιρετικούς αμπελώνες κατά την Τουρκοκρατία, στις πλαγιές δύσβατων βουνών (Άγραφα, Πήλιο, Όσσα, Όλυμπος –το «βουνό των θεών»), καθώς και γύρω από τους βράχους των μοναστηριών στα Μετέωρα. Ονομαστά αμπελουργικά χωριά ήταν κατά το 19ο αι. η Ραψάνη (αμπελώνας στη Ραψάνη), τα Αμπελάκια, ο Μεσενικόλας (αμπελώνας στο Μεσενικόλα) και ο Τύρναβος, ονομαστός και για το τσίπουρό του, όπως και σήμερα.
Νοτιότερα, οι ιστορικοί αμπελώνες κεντρικής Ελλάδας συνεχίζονται στη Στερεά Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα, στους αμπελώνες Βοιωτίας. Ο Ησίοδος έπινε εκεί βίβλινο οίνο, που προερχόταν από κλήματα της βιβλίας αμπέλου, όπως και στο Παγγαίο (ιστορικοί αμπελώνες Βόρειας Ελλάδας). Ακόμα πιο κάτω, στον αμπελώνα στην Αττική (και στην Εύβοια), το αμπέλι καλλιεργείται από την αρχαιότητα και τροφοδοτούσε την Αθήνα και άλλες περιοχές. Τους τελευταίους αιώνες δημιουργήθηκε μεγάλη παράδοση στην παραγωγή ρετσίνας.
